91
un Edelsteen, un up beiden Syden by ehr stönnen ses Jum
fern in eene Reeg, jümmer eene enen Kopps lüttjer as de
annere. Do güng he stan un säd, 'cufy, Fru, büst nu Kö
nig?' 'Ja,' säd de Fru, 'nu bün ik König.' Do stünn he un
seeg se -an, un as he se do een Flach (eine Zeit lang) so an
setzn hadd, säd he 'ach, Fru, wat lett dat schön, wenn du
König büst! nu waehl wy ok niks meer wünschen.' Me,
Mann,' säd de Fru, un wör ganß unruhig, 'my wart de
Tyd und Wyl al lang, ik kann dat nich meer uthollen. Ga
hen tom Butt, König bün ik, nu mutt ik ok Kaiser war
ben.' 'Ach, Fru,' säd de Mann, 'wat wullst du Kaiser war
ben?' 'Mann,' säd se, 'ga tom Butt, ik will Kaiser syn.'
'Ach Fru,' säd de Mann, 'Kaiser kann he nich maken, ik
mag dem Butt dat nich seggen; Kaiser is man eenmal im
Reich: Kaiser kann de Butt jo nich maken, dat kann un
kann he nich.' 'Wat,' säd de Fru, 'ik bün König und du
büst man myn Mann, wullt du glyk hengan? glyk ga hen,
kann he König maken, kann he ok Kaiser maken, ik will
un will Kaiser syn; glyk ga hen.' Do mussd he hengan.
Do de Mann awer hengüng, wör em ganß bang, un as
he so güng, dachd he by sik 'düt gait un gait nich god:
Kaiser is to utvörschaamt, de Butt wart am Ende möd.'
Mit des köm he an de See, da wör de See noch ganß
swart un dick un füng al so von ünneu up to geren, dat
et so Blasen smeet, un et güng so ein Keekwind aewer
hen, dat et sik so köhrd; un de Mann wurr groen (grauen).
Do güng he stan un säd
'Manutje, Manntje, Timpe Te,
Buttje, Buttje in der See,